Misotheist - Vessels by Which the Devil Is Made Flesh
- Misotheist [NO]
- Vessels by Which the Devil Is Made Flesh
- 01-03-2024
- Terratur Possessions [NO]
- Black metal
Tracklist
01. Stigma
02. Vessels by Which the Devil Is Made Flesh
03. Whitewashed Tombs
Vessels By Which the Devil Is Made Flesh is album nummer drie van het uit Trondheim afkomstige Misotheist. Misotheist is een project rondom de Noor Brage Kråbøl en die deed ook weer dingen bij het net zo Noorse Enevelde.
Enfin, Misotheist beroept zich op een amalgaam van moderne en iets minder modern zwartmetaal en dat levert een zinderend mengsel op dat even tijd vraagt om in te kunnen dalen in de weke schedelpan. Steevast bestaan de albums uit slechts drie relatief lange composities. Zo ook dit keer.
Composities die niet heel technisch zijn maar wel behoorlijk complex. Zoals gezegd, het vraagt (bij mij althans) even tijd om de verschillende gemoedstoestanden die gepresenteerd worden te plaatsen. Zo wordt geopend met een log kronkelend monster dat "Stigma"is gedoopt. Het opent redelijk vlotjes maar vervalt in steeds trager wordende verstikkingen. Om daarna furieus af te sluiten. Bij vlagen moet ik wel eens denken aan de latere Deathspell Omega. De diepe stem van Brage Kråbøl lijkt ook wel iets op die van Mikko Aspa. Maar bij vlagen ook weer op die van Nergal. (Goh, als Behemoth zich toch eens op deze wijze had ontwikkeld?)
Het korte titelnummer meandert eveneens tussen verschillende tempo's en sfeerzettingen. Het wordt op welkome wijze opgeschrikt door een Ozzy-achtige bijdrage van onze eigen IX (Urfaust). Vooral in ritmisch opzicht is het een heel interessant nummer. Let ook op de korte death metal-passages die erin gebakken zijn. Er gebeurt ontzettend veel op de vierkante centimeter.
Dat geldt natuurlijk ook voor het twintig minuten durende hekkensluiter die verpulverend opent en daarmee een spoor van vernieling achterlaat. Stevig herinnerend aan vroegere tijden. De meeslepende wijze waarop de eerste vers wordt uitgespuwd doet in de verte denken aan de oude Satyricon. Episch als de pest. Hier wordt heel voorzichtig een melodieuze kaart getrokken die onderhuids heel veel losmaakt.
Bij de eerste luisterbeurt was ik wat minder onder de indruk dan dat ik van de twee voorgangers was, maar gaandeweg blijkt Vessels By Which the Devil Is Made Flesh zelfs boven die twee albums uit te gaan stijgen. Gaat dat horen:
Brage Kråbøl