Planet Eater - Blackness From The Stars

• BandPlanet Eater [CA]
• TitelBlackness From The Stars
• Release datum04-08-2017
• LabelEigen beheer
• PromotorAsher Media Relations [CA]
• Genre Groovemetal

Tracklist

1. The Boats (3:19)
2. Pile of Bones (3:12)
3. Cold Confines (5:09)
4. Lies Evolution (3:24)
5. Suffer What They Must (4:20)
6. Kill On Sight (2:51)
7. A Fault To Fix (3:45)
8. The Spoil (6:21)
9. Blackness From The Stars (5:31)

Uit Regina, Saskatchewan, Canada is Planet Eater afkomstig. Het is me niet helemaal duidelijk hoe lang de band al actief is; wat wel zeker is, is dat eind 2014 een eerste zelfgetitelde EP verscheen. Sindsdien bleef het weer relatief stil, bijna drie jaar later verschijnt een eerste volledige album: Blackness From The Stars.

Vanwege de afkomst uit het midden van een enorme uitgestrektheid van verlaten land, zijn de seizoenen extreem en de leefomstandigheden ruw. Dankzij de koude, donkere maanden van de lange winter bleef er voor vijf gelijkgestemde zielen niks anders over dan vanuit die omstandigheden brute, rauwe muziek te gaan maken. Zonder zicht op succes of rijkdom maken ze muziek die ze zelf willen horen, en hen herinnert aan de bands die de weg plaveiden voor heavy muziek.

Naar aanleiding van deze eenvoudige, maar duidelijke uitleg verwachtte ik eigenlijk niet zulke eigentijdse metal te gaan horen. De invloeden die de heren zelf noemen zijn vrij uiteenlopend van aard, maar snijden allen wel hout. Strapping Young Lad, Katakylsm, Gojira (vooral die wat mij betreft), Red Fang, Meshuggah, Converge (ook wel een serieus aanknopingspunt) en Morbid Angel leveren een bijzonder mengelmoesje op. Dat zorgt er voor dat de metal van Planet Eater lastig te categoriseren is, die hoe dan ook wel een moderne, groovende en overtuigende insteek oplevert.

Tijdens de eerste twee tracks The Boats en Pile Of Bones is te horen dat Planet Eater prima in staat is om old school rechttoe rechtaan death metal-elementen te verwerken in hun visie op extreme metal. Het zijn lekker opgefokte nummers die je daarmee direct het album in sleuren. Hakkende riffs en ritmes en een woeste brulstem eisen de aandacht voor zich op, terwijl de ritmesectie al even verwoestend doorbeukt. Cold Confines gaat meer de metalcore-kant op, en laat ook een meer melodieuze insteek horen. Niet mijn favoriet hier, ondanks de vele tempowisselingen en andere wendingen. Sowieso houdt de variatie tussen midtempo gebeuk en opgefokt geros in de verschillende nummers de luisteraar wel bij de les.

Aan het eind van het album krijgen we met de twee langste tracks The Spoil en titelnummer Blackness From The Stars wat langzamere, maar uiteraard net zo heavy nummers voorgeschoteld. Nog minder ligt de nadruk op traditionele extreme metal, des te meer op groove en sfeer. Hier gaat het zowat richting post-metal met die dissonante gitaarlijntjes in de afsluiter. Planet Eater etaleert al met al een behoorlijk eigen kijk op hedendaagse metal, een aanpak die ik te prijzen vind!