Ron Coolen - Rise

• BandRon Coolen [NL]
• TitelRise
• Release datum01-03-2020
• LabelEigen beheer
• Genre Hardrock, Heavy / power metal

Tracklist

01. Big Devil Data
02. White Summer
03. Too Late To Surrender
04. Sin City
05. Gotta Shoot Your Devils Down
06. Ashes To Ashes
07. Paradise
08. Kill Kill Kill
09. Rise
10. Stories
11. From Your Mouth
12. Selfishness

Van Ron Coolen hadden wij hier nog nooit gehoord. Of dat vreemd is? Hij blijkt een multi-instrumentalist die zich jarenlang prima vermaakt heeft in een diversiteit aan lokale en tribute-bands; niks mis mee hoor. Toch bleef het al een paar jaar knagen om eens een heuse solo-langspeler uit te brengen. Al jong was Ron onder de indruk van een hele zwik bekende gitaristen, waarbij zijn affiniteit met de uitermate getalenteerde Jason Becker er met kop en schouders boven uit stak. Hoe het hem is vergaan spreekt dan ook enorm tot de verbeelding. De met ALS gediagnosticeerde gitarist leeft als door een wonder nog altijd, en wordt (mede financieel) gesteund door collega's en fans wereldwijd. Ron Coolen draagt daar graag zijn steentje aan bij.

Long story short: het begeerde solo-album van Coolen is er inmiddels: Rise. Met behulp van de inspiratie van zijn eigen helden, en een hele reeks aan gast-gitaristen en -vocalisten (echt teveel om op te noemen, al zullen er gaandeweg dit stukje wel een paar voorbij komen) is dit werkstuk in een tijdspanne van meerdere jaren tijd in elkaar gesleuteld. Op Rise kan Ron zijn voorliefde voor de klassieke rock en metal helemaal kwijt; en ik durf al wel te beloven dat de old school liefhebber van onze geliefde muzieksoort(en) hier het nodige plezier aan gaat beleven. Overigens is alle muziek geschreven door Ron zelf, de teksten zijn in samenwerking met de betreffende zanger tot stand gekomen.

Veel gaat of staat hier met de sterke zangpartijen van Keith St. John (Burning Rain, Kingdom Come, Montrose, Lynch Mob) die hier verantwoordelijk is voor de vocale invulling van het merendeel van de tracks (zes van de tien met zang). Het voert te ver om te zeggen dat die tracks boven de rest uitsteken, maar de zang valt in elk geval wel - in positieve zin! - op. Zowel in de lekker stevige openingstrack Big Devil Data - het eerste nummer dat is geschreven voor dit album - als ook Led Zeppelin-achtige tracks als White Summer - het laatste nummer dat klaar was - en Paradise komt de stem uitstekend naar voren. Dat Sin City een beetje aan AC/DC doet denken is logisch met zo'n titel, het blijkt dan ook een lekker pretentieloos maar prima swingend rocknummer. Slechts onderbroken door intermezzo Ashes To Ashes - een sfeerstukje (eigenlijk een intro voor Paradise) bestaande uit samples van nieuwsberichten en voorzien van karige muzikale ondersteuning - zijn deze nummers allemaal ingezongen door Keith St. John. De navolgende tracks laten andere gastzangers horen.

Met Kill Kill Kill gaat het al direct een hele andere kant op. Met Christopher Amott en diens voormalige protege Joey Concepcion (Armageddon, Sanctuary) op gitaar en Sam Walters aan de microfoon is dit het snelste en meest heavy nummer van Rise. Lekker opzwepend, thrashy, en een aangename afwisseling ten opzichte van het meer rock-gerichte materiaal. Wat me hier wel opvalt, juist vanwege de snelheid, is hoe dun het drumgeluid hier klinkt; dat vind ik persoonlijk wel een beetje jammer. De track krijgt een vlot vervolg met nog een intermezzo, titelnummer Rise, dat me wel wat aan Van Halen's Eruption doet denken. Ik denk eerlijk gezegd ook dat dat de bedoeling is, aangezien gitarist van Halen mag gelden als een van Coolen's invloeden.

Stories en From Your Mouth worden ingezongen en -gebruld door Chris Clancy (Mutiny Within, Wearing Scars) die de muziek een zwaardere, moderne touch mee geeft. Opnieuw een wat andere richting, waaruit mag blijken dat Coolen van meerdere markten thuis is. Ook vind ik het knap dat hij bij al die verschillende nummers zeer adequate namen heeft gevonden voor het invullen van de zang en gitaarsolo's. Wat dat laatste betreft steekt Concepcion er met zijn bijdragen wel wat bovenuit. Met afsluiter Selfishness keren we dan weer terug naar de Led Zeppelin-achtige stijl van het begin van het album, deze keer met de voortreffelijke Göran Edman (Yngwie Malmsteen, Madison, John Norum, Brazen Abbot) op zang. Fraai is hier ook de rol van de percussie, dat nadrukkelijk herinnert aan de Oosterse invloeden.

Al met al vind ik Rise een verrassend goed album; verrassend omdat ik niet bekend was met de maker ervan, en ook vanwege het arsenaal aan gasten dat hij heeft weten te strikken. Ook daarvan kende ik er een aantal nog niet, waardoor met name de vocale bijdragen me bij zijn gebleven. Ondanks de veelvoud aan invloeden durf ik te beweren dat er geen enkele slechte compositie op Rise staat, al zal natuurlijk eenieder zijn of haar voorkeur hebben. Met name het eerste gedeelte van het album, zeg maar tot en met Paradise, spreekt mij het meeste aan, doordat er iets als een rode draad herkenbaar is in de gekozen muzikale invalshoek en de vocale invulling. Ik heb begrepen dat er een tweede album op stapel staat, dus ik ben benieuwd!