SepticFlesh - Esoptron
- SepticFlesh [GR]
- Esoptron
- 07-06-2013
- Season of Mist [FR]
Tracklist
01. Breaking the Inner Seal
02. Esoptron
03. Burning Phoenix
04. Astral Sea
05. Rain
06. Ice Castle
07. Celebration
08. Succubus Priestess
09. So Clean So Empty
10. The Eyes of Set
11. Narcissism
12. Woman of the Rings (bonus)
13. Crescent Moon (Live in Lille 1999, bonus)
14. Brotherhood of the Fallen Knights (Live in Lille 1999, bonus)
In navolging van het in januari heruitgebrachte Mystic Places Of Dawn, heropent Seasons Om Mist zoals beloofd wederom de deuren van het Griekse schimmenrijk van Hades om een ander hoofdstuk uit de geschiedenis van het SepticFlesh opnieuw te laten ervaren. Esoptron was het tweede album van de Griekse death metalbezweerders. Het verscheen een jaar na het debuut en betekende qua spel en stijl een flinke stap voorwaarts.
Dat de band op oude leest geschoeide death metal liet copuleren met melodieën die zich als moeilijk verwijderbare weerhaken in de weke hersenmassa houvast zoeken, was iets dat opnieuw plaatsheeft op Esoptron. Echter, de band had, zo geeft ze zelf aan, ook geluisterd naar Type O Negative en trachtte de kille gotiek van de illustere New Yorkers te integreren in hun eigen mediterrane geluid. Het resultaat is dat menig passage zowel doomy als poppy klinkt. Iets dat we ook tegenkomen bij diverse werken van Katatonia en Paradise Lost. In reflectie valt op dat de albums waarop die grootheden dat geluid debiteerden (Brave Murder Day, One Second) later verschenen dan Esoptron. De band zichzelf in de spiegel (het Nederlandse woord voor Esoptron) zag, bleek zijn tijd dus nog eens vooruit ook. Destijds was SepticFlesh een belangrijke naam in de Griekse underground, maar bovengronds sijpelden hun beklemmende geluiden maar moeizaam bij het publiek naar binnen. Tijd voor erkenning.
Nummers als Burning Priestess en Succubus Priestess tonen zich als gematigde death metaltracks met veel ruimte voor sterk spel van de gitaristen en licht industrieel toetsenwerk. De diepe grunt van Spiros Antoniou herinnert ons er fijntjes aan dat het Kwaad alomtegenwoordig is in het bombastisch aandoende geluid. Het vlotte titelnummer gaat wat gebukt onder de onhandig ingezette blastpassages. Alsof de immer onbewogen gargouilles zomaar ineens van de kerktoren af komen donderen. Hiermee betoonde SepticFlesh aan haar publiek dat de death en black metalwortels voor altijd in de band gebed zullen blijven.
Terugkijkend lijkt Esoptron de scharnieren van de jaren 90 aan boord te hebben. Ouderwetse beukmetal uit de eerste helft van het decennium met de modernere gotische depressiva uit de tweede helft als een bitter additief. Het resultaat mag nog altijd gehoord worden. De productie is helemaal van toen. Compleet met dat heerlijke zompige, zware gitaargeluid. De enige kanttekening die ik bij de heruitgave heb, is de vervanging van het artwork. Toegegeven: de nieuwe begeleidende kunst, is vele malen prikkelender dan het origineel. Maar voor de geschiedschrijving zou ik kiezen voor het intact laten van de originele coverart. Als bonus zijn er nog twee livetracks samen met Woman Of The Ring toegevoegd. Doe er je voordeel mee, mocht je Esoptron nog niet in huis hebben.
