Sorrows Path - Touching Infinity

• BandSorrows Path [GR]
• TitelTouching Infinity
• Release datum22-09-2017
• LabelPure Steel Records [DE]
• Genre Doommetal, Heavy / power metal

Tracklist

01. Intro, To Infinity
02. Fantasies Will Never Die
03. Leneh
04. My Chosen God
05. Metaphysical Song
06. The Subconscious
07. Beauty
08. Forgiveness
09. Revival Of Feminine Grandeur
10. Outro, Touching Infinity

'Doom rules eternaly' was heel lang het credo van de Griekse metalband Sorrows Path. De band profileert zichzelf dan ook al jarenlang als doomband; maar de voorgaande albums The Rough Path of Nihilism (2010) en Doom Philosophy (2014) hebben me geleerd dat deze band niet zo heel strak in de doom-leer is. Er worden genoeg elementen uit andere metalen subgenres gehaald om de muziek vanuit een breder perspectief te benaderen. Al bleef de traditionele doom a la Candlemass of Solitude Aeturnus wel de voornaamste invalshoek. Het nieuwe album heet Touching Infinity, ik ben benieuwd of de klassieke doomklanken nog steeds wel de boventoon voeren.

Hoewel ik de sfeer op Touching Infinity nog altijd wel herkenbaar doomy vind, zou ik de muziek over het algemeen eerder onder donkere heavy metal scharen dan dat het 'echte' doom is. Er zijn nog genoeg tracks die overduidelijk herinneringen oproepen aan jaren '80 Candlemass (krachtige en slepende tracks als Leneh en Forgiveness bijvoorbeeld). En inderdaad, ook die band maakte in die tijd een soort kruisbestuiving tussen doom en meer klassieke heavy metal. Een betere vergelijking is dus bijna niet denkbaar. Ach, en wat maakt het uiteindelijk ook uit wat voor label je aan de muziek hangt, het gaat toch om de muziek zelf. En die vind ik hier nog altijd van eenvoudige klasse.

Sorrows Path maakt dan ook allesbehalve eigentijdse muziek. De productie zorgt er echter voor dat de duistere, epische metal - laat ik het zo maar noemen - van de band juist ook niet oubollig klinkt, eerder tijdloos. Het is precies het soort metal dat liefhebbers van meerdere subgenres zou kunnen aanspreken. Goed verzorgde arrangementen en toegankelijke composities zorgen er voor dat alles goed te volgen is. Opvallend vind ik ook de lengte van de tracks, of beter gezegd het ontbreken van lengte. Klassieke heavy metal of doom kent vaak lange, uitgesponnen nummers, daar doet Sorrows Path hier niet aan mee. Het prachtige Revival Of Feminine Grandeur (een van mijn favorieten van het album) is met z'n precies vijf minuten de langste track. Ook fraai vind ik Beauty (wat wil je anders met zo'n titel) waarin wat Griekse invloeden zijn verwerkt - net als heel subtiel in Fantasies Will Never Die trouwens.

Op een enkele grunt na (My Chosen God) wordt de metal nergens extreem. Wel is het met recht 'heavy' metal, de Grieken produceren zeker geen slappe hap. Het zijn vooral de riffs, gitaar-melodieën en -solo's (My Chosen God, Fantasies Will Never Die) die hier de aandacht voor zich opeisen. Juist die riff- en gitaar-gerichte aanpak vind ik het sterke punt van deze band en z'n muziek. En zorgt dus voor een brede invalshoek, die niet gebonden is aan subgenres. Laat dat dan maar de kracht van Sorrows Path zijn, in plaats van dat de band zich nadrukkelijk in de doom-hoek duwt. Ik denk zelfs dat de band zichzelf daar mee te kort doet. Want de Grieken hebben echt de ingrediënten in handen om met hun melodieuze, epische metal een groot bereik te vergaren.