Loading...

Strigoi - Viscera

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 10-03-2023

Tracklist

01. United in Viscera
02. King of All Terror
03. An Ocean of Blood
04. Napalm Frost
05. Hollow
06. A Begotten Son
07. Bathed in a Black Sun
08. Byzantine Tragedy
09. Redeemer
10. Iron Lung

Direct nadat het Vallenfyre-project z'n einde vond, kwam Greg Mackintosh met z'n nieuwe band Strigoi op de proppen. Hun debuut uit 2019, Abandon All Faith, was een opmerkelijke overgang, waarbij de invloeden van crust, punk, death en grind metal die Vallenfyre hadden gedefinieerd, werden overgenomen om van daaruit een extreem muzikaal amalgaam neer te zetten, dat er qua duisternis niet voor onder mocht doen.

Waar Abandon All Faith een plaat was waarop de herinnering aan Vallenfyre een onvermijdelijke, maar belangrijke invloed uitoefende, dan is het nieuwe, tweede album Viscera de plaat waarop Strigoi zichzelf definieert volledig op hun eigen waarden. Er is nauwelijks iets van licht te vinden op deze plaat. Als er al iets is, dan is het er alleen maar om te benadrukken hoe donker de schaduw eigenlijk is. Die atmosfeer is overheersend, niet het genre of stijl muziek die gehanteerd wordt om dat gevoel te bereiken.

Direct vanaf de loodzware, dreunend-slepende opener United In Viscera is er een namen-combinatie die ter vergelijking bij me opdoemt, en dat is Thomas G. Warrior en Celtic Frost / Triptykon. Die combinatie van het door merg en been snijdende, schurende gitaargeluid en laag-grommende, kermende stemgeluid doet mij daar erg aan denken, nog versterkt door die enorm zwartgallige sfeer. Luister in dat kader ook eens naar Bathed In A Black Sun, zo diep, zo raak! Hiermee heeft Strigoi me gelijk binnen. En dan hebben we ook nog aards-trage, woest beukende en extreem dreigende tracks als Hollow en de lange afsluiter Iron Lung - ultieme traagheid, en zo overdonderend log.

Daar tussendoor dienen we dan nog wel door een aantal korte, felle crust / grind-tracks heen te luisteren. Qua atmosfeer zijn die net zo donker, maar in muzikaal opzicht iets minder spannend wat mij betreft. King Of All Terror, het ruige Napalm Frost en het donderende Redeemer doen het goed als dynamiek-werking ten opzichte van het traagheids-geweld. A Begotten Son flirt zelfs met black metal; zoals ik al schreef: genre-omschrijving is ondergeschikt aan de duistere sfeer.

Hoe dan ook geef ik toch de voorkeur aan de sloomste en logste nummers. Al vind ik het hele album in orde, er staat wat mij betreft echt geen slecht nummer op. Al met al laat Strigoi nog altijd geen overtuigende verschillen horen ten opzichte van Vallenfyre, vind ik. Misschien zijn beide bands niet inwisselbaar, maar de overeenkomsten qua stijl en sfeer overheersen. Vallenfyre vond ik sterk, ik krijg nog steeds kippenvel van A Fragile King (Seeds!!!) maar Viscera mag er zeker wezen. Ik vind deze beter dan z'n voorganger.

Greg Mackintosh - Vocals, Guitar

Chris Casket - Bass

Guido Zima - Drums

Ben Ash - Guitar