Suicide Silence - Suicide Silence

• BandSuicide Silence [US]
• TitelSuicide Silence
• Release datum24-02-2017
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Groovemetal, Nu-metal

Tracklist

01. Doris
02. Silence
03. Listen
04. Dying In A Red Room
05. Hold Me Up Hold Me Down
06. Run
07. The Zero
08. Conformity
09. Don't Be Careful You Might Hurt Yourself

Ok, alles dat je voorheen over Suicide Silence bent te weten gekomen en gehoord denkt te hebben kun je per direct de prullenbak in donderen. Dit was ooit een band die de standaard van deathcore mede heeft weten neer te zetten. Dat is allemaal leuk en aardig, maar daar is anno 2017 niet heel veel meer van over. Moeten we dat erg of vervelend vinden? Daar ga ik nu eens even lekker een potje over ouwehoeren, nadat ik uiteraard het nieuwe album met de weinig verfrissende titel Suicide Silence tot mij genomen heb.

Zo weinig inspiratievol als de albumtitel klinkt, zo verrassend is het album zelf, voor wie deze band kent dan toch. Ikzelf ben nooit zo onder de indruk geweest van hun wannabe death metal herrie, en vind het daarom juist des te bijzonder waarmee de heren nu op de proppen komen. Wie deathcore of zelfs uberhaupt maar death metal verwacht komt namelijk bedrogen uit. De muziek op Suicide Silence hou ik zelf maar eenvoudigweg op nu metal a la Deftones en vooral Korn; en laat dat nou precies de bedoeling van de band zijn geweest! Waarom neem je anders producer Ross Robinson in de arm?

Uiteindelijk is het natuurlijk niet vernieuwend wat Suicide Silence hier laat horen, verrassend echter zeker! Er werd op voorhand al wat afgezeurd online over de eerste single en albumopener Doris. Dat betrof dan vooral de opvallende (cleane) zanglijnen. Grappig genoeg vind ik dat juist wel interessant, weer eens wat anders dan dat zogenaamd moderne, overstuurde geblèr: een band die op deze manier experimenteert met hun vocalen om het eens net even wat anders te doen heeft bij voorbaat al mijn sympathie. Want dat plichtmatige geschreeuw kan me over het algemeen echt gestolen worden.

Niet dat ik nu opeens Suicide Silence-fan ben geworden, maar ik moet toch toegeven dat een aantal passages swingen als het spreekwoordelijke stel tieten. Zeker wanneer dat achterlijke geschreeuw juist eens naar de achtergrond verdreven wordt ten gunste van emotie. Want wat deze band denk ik inmiddels heel goed heeft begrepen, is dat je niet om het hardst hoeft te schreeuwen en zo veel mogelijk herrie moet maken om intens over te komen, maar dat dat ook - of misschien nog wel beter - te bereiken is door middel van een meer emotie-gerichte aanpak.

De ene keer schiet de band daarin door, en wordt het wel erg cheesy, zoals Dying In A Red Room of Conformity laten horen. Een andere keer laat de band horen dat de roots niet helemaal vergeten zijn, zoals in Hold Me Up Hold Me Down of het eind van Zero. Wanneer het midden wordt gevonden levert dat wat mij betreft de meest pakkende nummers op, getuige Doris of Run.

Je kunt het als band ook nooit goed doen, of het iedereen naar de zin maken. Blijf je album na album trouw aan je eigen geluid, dan wordt verweten dat je in herhaling valt. Doe je juist wel goedbedoelde pogingen om het net even een tikje anders te doen, dan pleeg je zogenaamd verraad aan je fans. Ik vind persoonlijk te prijzen dat Suicide Silence z'n nek heeft uitgestoken in een poging zichzelf opnieuw uit te vinden. Het levert bij vlagen nog genietbare muziek op ook. Wanneer ik Suicide Silence was zou ik het zeker nog niet opgeven!