The Cards - The Cards

• BandThe Cards [NL]
• TitelThe Cards
• Release datum18-01-2019
• LabelEigen beheer
• Genre (Blues)Rock

Tracklist

01. No Soul
02. Bandit On The Run
03. Rock And Roll Rocketship
04. The Process
05. Pitfalls
06. Ride The Freight Train
07. Sweet Lowdown Dirty Love
08. If I Had You
09. Agent Orange
10. Long Way To Go
11. For You

The Cards is een best bijzonder, internationaal samenwerkingsverband tussen drie gelouterde muzikanten. Als eerste hebben we gitarist en mede-oprichter van Saxon Paul Quinn. Hij krijgt gezelschap van de Amerikaanse multi-instrumentalist en zanger Harrison Young, die we vooral kennen van zijn bijdrages bij Doro en U.D.O. Nederlandse inbreng wordt verzorgd door drummer Koen Herfst, binnen de Nederlandse metalscene bekend van minimaal I Chaos en HDK, maar ook vele studio- en live-klussen bij uiteenlopende acts, tot Armin van Buuren aan toe.

Al deze ervaring heeft, gebundeld als The Cards, nu een album uitgebracht met dezelfde naam. De muziek die je daarop aantreft laat zich eenvoudigweg benoemen als klassieke bluesrock. Muziek dus die weinig te maken heeft met hetgeen het drietal "in het dagelijkse leven" uitvoert, zeg ik met een knipoog. Want met zo veel ervaring in de bagage maakt het waarschijnlijk niet uit wat voor muziek deze heren voor de kiezen krijgen.

De uitvoering van de elf op bluesleest geschoeide rocknummers is dan ook onberispelijk. Of het nou langzaam en gevoelig werk is als Rock And Roll Rocketship, het Crosby, Stills And Nash-achtige The Process en Long Way To Go, of stevige rockers als opener No Soul, Pitfalls en Agent Orange, elke track lijkt de rasmuzikanten op het lijf geschreven. Opvallend vind ik de bij vlagen wat rauwe, doorleefd klinkende stem van nog relatief jonkie Young (hij is 35), luister bijvoorbeeld maar eens naar het onvervalste bluesje Ride The Freight Train (of naar de video hieronder), en je zult begrijpen wat ik bedoel.

Als gemene deler is het dus blues dat je krijgt voorgeschoteld, waarbij vooral de meer intieme tracks het meest opvallen. De momenten die mij het meest bijblijven zijn echter de passages waarbij Quinn zijn gitaar stevig mag laten meespreken. De steviger tracks worden dan ook voorzien van spetterende solo's. Voor de rest is The Cards niet echt een gitaarplaat, het is eerder de zang die op de voorgrond staat, zeker in de meest ingetogen tracks.

The Cards zal dan ook zeker niet bij elke rock- of metalfan in het pulletje vallen. Desalniettemin druipt de klasse van dit werkstuk af, dat overduidelijk in elkaar is gesleuteld door echte liefhebbers. Het is dan ook niet voor niets dat deze muziek op het podium het best tot z'n recht komt. Zonder hun eigen werk te kort te willen doen: mij heeft de band overtuigd met hun versie van de onderstaande klassieker: