Loading...

Year Of The Goat - Novis Orbis Terrarum Ordinis

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 07-11-2019

Tracklist

01. Subortus
02. Acedia
03. Luxuria
04. Ira
05. Superbia
06. Gula
07. Avaritia
08. Invidia
09. Subicio

Het album The Unspeakable van de Zweedse rockband Year Of The Goat was voor mij (voorafgegaan door een single van dat album) in de zomer van 2015 een aangename verrassing. De band leek in het daadwerkelijke jaar van de geit een statement te willen maken. Daarna ben ik de band eigenlijk een beetje uit het oog verloren. Maar blijkbaar heb ik niks gemist, want pas in september van dit jaar verscheen de opvolger: Novis Orbis Terrarum Ordinis; ofwel New World Order.

Wanneer ik de eerste paar tracks een paar keer gehoord heb, kan ik toch bijna maar aan een ding denken: Ghost. Nog meer dan voorheen is deze vergelijking onmiskenbaar. Hoewel ik mij haast te zeggen dat ik Year Of The Goat wat minder kitsch vind dan hun landgenoten. Deze band klinkt bij vlagen weliswaar net zo catchy, maar legt wat meer nadruk op het duistere gehalte, net als Ghost op hun debuut zeg maar. Daarnaast hoor ik overigens ook invloeden van het eveneens Zweedse Graveyard, als ook The Devil's Blood.

Deze band heeft diverse troeven in handen om de luisteraar te betoveren, of beter gezegd, een combinatie daarvan: een driedubbele gitaar-aanval, tweestemmige zang, en verslavende melodieën van het orgel. Met Subortus moet ik er nog even inkomen, al spreekt de wat dreigende sfeer me wel meteen aan. Maar het is vooral de opzwepende aanpak van Acedia en Luxuria die me onverbiddelijk bij de kladden grijpt. Damn, wat zijn dit verslavende nummers zeg, de ideale combinatie van een catchy insteek met toch een onheilspellend sfeertje. Ira overtuigt in het begin niet, maar dat wordt in de tweede helft nog best goed gemaakt. Met Superbia wordt de lijn van voornoemde tracks nog nadrukkelijker doorgetrokken; nog verslavender en nog opzwepender.

Avaritia is wat gevarieerder, en klinkt mij ook wat mystieker in de oren. Dit is inderdaad muziek waar ik mij helemaal in kan verliezen. Ja, het is enorm catchy, het raakt aan popmuziek en het is onmogelijk om hier stil bij te blijven zitten. Hieruit blijkt dat er goede componisten aan het werk zijn, die weten hoe ze de luisteraar kunnen plezieren. En toch is er een constante onderhuidse spanning die hier helemaal meedoet, en daarmee de aantrekkingskracht vergroot wat mij betreft.

Natuurlijk wordt de show uiteindelijk gestolen door de lange afsluiter Subicio. Alle dramatiek ten top en een tranentrekker van je welste is dit een slotakkoord om U tegen te zeggen. In tegenstelling tot het voorgaande feestgedruis van de vrolijke en jubelende tracks wordt het hier wel erg serieus, maar net zo goed steeds onheilspellender; en verdomd, het past zo goed bij elkaar allemaal! Tot slot een gevaarlijke conclusie: voor wie Ghost te cheesy is geworden: er is altijd nog Year of The Ghost!

Thomas Sabbathi - vocals, guitar

Jonas Mattsson - guitar

Don Palmroos - guitar

Fredrik Hellerström - drums

Joona Hassinen - bass

Mikael Popovic - mellotron, vocals