Loading...

Wilczyca - DrakoNequissime

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 04-07-2021

Tracklist

01. Nienawidzę Jezusa Chrystusa
02. Sic Luceat Lux
03. DrakoNequissime
04. Jeszcze zemści się Ziemia
05. Czarny ołtarz
06. Nema

Alweer een nieuw album van Wilczyca, die heb ik eerder dit jaar toch al besproken? Klopt, dat was toen de heruitgave van hun tweede album Horda, oorspronkelijk verschenen in augustus 2020. Toch is de band dan nog altijd snel met de opvolger, want die verscheen in april van dit jaar, zodat er nog altijd maar zeven maanden tussen de twee albums zit. Bedenk daarbij dat het debuutalbum in februari 2020 verscheen, dan kun je gerust van een moordend release-schema spreken: drie langspelers binnen een tijdsbestek van veertien maanden. O ja, de nieuwe heet DrakoNequissime.

Net als op Horda worden we getrakteerd op minimalistische black metal, gebracht in relatief korte nummers. Zo heeft opener Nienawidzę Jezusa Chrystusa met z'n wel heel rauwe aanpak iets van een punk-vibe. Sic Luceat Lux kennen we nog van Horda, en is een korte black metal-uitbarsting in het eerste deel, gevolgd door een stukje black'n'roll dat schier eindeloos herhaald wordt. Geen compositorisch hoogstandje wat mij betreft. Titelnummer DrakoNequissime doet het al iets beter, want begint niet in een ziedend tempo, maar juist in een atmosferische sterk middentempo. Helaas niet voor al te lang, al snel neemt het nihilistische geram weer de overhand.

Dan zal blijken dat de tweede helft van het album wat interessanter wordt dan de eerste. Vanaf Jeszcze zemści się Ziemia worden nadrukkelijk elementen ingezet om de sfeer te benadrukken. Dat gaat vanaf een vertel-stem via cleane zang tot aan lichte koorzang, nog meer vocale variatie en atmosferisch toetsenwerk in Czarny ołtarz. Weliswaar wordt dit alles nog altijd omgeven door dezelfde nihilistische black van het voorgaande werk, maar juist de - zeker bij eerste beluistering - verrassende elementen doen heel veel goed aan het luisterplezier.

Afsluiter Nema bestaat eigenlijk uit twee instrumentale nummers die worden onderbroken - of misschien beter gezegd aan elkaar worden gesmeed - door een beklijvend synthesizer-intermezzo. Beide delen zijn solide en demonstreren een echte breedte en verscheidenheid aan geluiden en stijlen. Een variatie en dynamiek die eerder nog niet echt te horen waren. Zo eindigt het album met een goed gevoel, en de fijne gedachte dat er wel degelijk groei waar te nemen is binnen het snel uitbrengen van diverse albums. Op naar de volgende!

Nidhogg - Vocals

Louve - Guitars, Bass

Vør - Drums