Memoriam - Requiem For Mankind

• BandMemoriam [GB]
• TitelRequiem For Mankind
• Release datum21-06-2019
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Shell Shock
02. Undefeated
03. Never The Victim
04. Austerity Kills
05. In The Midst Of Desolation
06. Refuse To Be Led
07. The Veteran
08. Requiem For Mankind
09. Fixed Bayonets
10. Interment

Het verhaal van of rond de Britse oorlogsmachine Memoriam mag inmiddels bekend worden verondersteld. Na For The Fallen en The Silent Vigil is Requiem For Mankind het laatste deel van een trilogie, uitgebracht in evenveel jaar tijd. Zowel qua muzikale invalshoek als thematiek blijft alles dus strak bij het oude.

Hoewel het gevaar van een uitgebluste indruk of metaalmoeheid op de loer ligt, blijkt het kwartet van Memoriam nog altijd voldoende ideeën achter de hand te hebben om dat te voorkomen. En in plaats van vermoeid klinkende veteranen hebben we blijkbaar van doen met gretige muzikanten, bij wie het heilige vuur nog altijd flakkert. Drummer Andrew Whale dreigde even zand te strooien in de geoliede machine, maar keerde op rasse schreden terug op verzoek van zijn bandmaats. Zo is de Memoriam-formule nog altijd onveranderd.

Ik heb het idee dat er op deze nieuweling vooral gelet is om voldoende melodie in de nummers te stoppen. Zelfs zwaardere of zagende fragmenten (Never the Victim of The Veteran bijvoorbeeld) laten telkens catchy melodie-lijnen horen, die behoorlijk opvallen. Desalniettemin wordt er niet getornd aan de oorspronkelijke, pure doodsmetalen aanpak. Er wordt volop gebeukt en gegrooved, daar hoef je niet bang voor te zijn.

Tracks als Shell Shock, Undefeated, In The Midst Of Desolation en Refuse To Be Led zitten boordevol riffs, die je als vanzelf de juiste sfeer in slepen. Juist hierin staat het krijgshaftige viertal z'n mannetje. Opvallend genoeg wordt afgesloten met het redelijk ingetogen instrumentaaltje Interment, niet helemaal wat je verwacht na zo'n krachtig album misschien. Evengoed vormt het een passend slotakkoord van het totale trio aan platen.

Ik vond voorganger The Silent Vigil op dat moment al wat minder urgent dan het eerste album, maar naar aanleiding van Requiem For Mankind kom ik daar toch wel een beetje op terug. De volharding van het kwartet om in deze stijl oerdegelijk voor de dag te komen mag best serieuze waardering verdienen. Stiekem vind ik deze ook wel wat beter, meer uitgebalanceerd dan z'n voorganger. De trilogie over rouw en verwerking is volbracht, maar hoe nu verder?