Loading...

Wolf - Feeding the Machine

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 26-03-2020

Tracklist

01. Shoot To Kill
02. Guillotine
03. Dead Man's Hand
04. Midnight Hour
05. Mass Confusion
06. The Cold Emptiness
07. Feeding The Machine
08. Devil In The Flesh
09. Spoon Bender
10. The Raven
11. Black Widow
12. A Thief Inside
13. Atlantis [Angel Witch cover] [bonus]

In 2011 lulde ik nog niet zo lang over plaatjes, en kwam in aanraking met de Zweedse heavy metalband Wolf middels hun zesde album Legions Of Bastards. Dat album beviel me wel, de old school attitude van de band ook. Inmiddels zijn we aanbeland in 2020, en vraag ik me af of ik van die band veel gemist heb. In 2014 verscheen album nummer zeven Devil Seed (en verdraaid, die had ik ook besproken) en dat was het eigenlijk wel. Want het zojuist verschenen Feeding The Machine is na zes jaar pas weer het volgende album.

Wat me opvalt is dat de bandbezetting sinds 2011 volledig vernieuwd is, slechts de onbetwiste bandleider Niklas "Stålvind" Olsson is nog altijd van de partij. Gitarist Simon Johansson was er op de voorganger al bij, de (geroutineerde) ritmesectie is pas vorig jaar aangesloten. Het zijn de gevolgen van een turbulente periode, met diverse tegenslagen; ook op persoonlijk vlak. Zou dit invloed hebben op de muzikale aanpak? De vraag stellen blijkt 'm ook gelijk beantwoorden, zoals wel vaker.

Want ook anno 2020 maakt Wolf nog altijd heavy metal alsof de jaren '80 nooit zijn afgelopen. Dat is wat Wolf doet, en ook altijd al blijven doen, vermoed ik. Na de eerste paar minuten van opener Shoot To Kill (en daarna ook Guillotine) weet je natuurlijk al direct wat voor vlees je in de kuip hebt. Vooral het refrein - dat uit weinig meer bestaat dan het meermaals herhalen van de songtitel en "higher, aim higher" - spreekt wat dat betreft boekdelen. Eenvoud troef, maar daarmee stiekem wel erg verslavend catchy. De opzwepende ritmes en overbekende gitaar- en basloopjes voeren terug naar lang vervlogen tijden, dit is voer voor de old school liefhebber!

Het genoemde meezing-gehalte zal op deze plaat een voorname aantrekkingskracht blijven, maar dat wil toch niet zeggen dat Wolf voor de makkelijkste weg gaat. Zonder te willen teren op roem van oude helden, tilt Wolf de klassieke heavy metal naar het nu. Met gedegen composities, onberispelijk muzikaal vakmanschap en een sterke productie slaagt de band daar met vlag en wimpel in. Met behoud van die authentieke sfeer, maar met de vier poten stevig in de tegenwoordige tijd combineert deze Wolf het beste van twee werelden.

Zonder tot noemenswaardig grote hoogte te stijgen heeft Wolf opnieuw een sterk album afgeleverd. Onderling laten de composities nog wel wat te veel van hetzelfde horen, de band is dus nog altijd stijlvast, maar zeker nooit zo veel als andere "retro" heavy metalbands. Wolf zoekt de uitersten van het genre op om er iets van z'n gading te vinden, en drukt daar een eigen stempel op. Daarmee verdient de band z'n bestaansrecht. Misschien verloren gewaand, maar niet kapot te krijgen, en z'n waarde in het landschap bewijzend: dat tekent de wolf!

Niklas Stålvind Olsson - Vocals, Guitars

Simon Johansson - Guitars

Pontus Egberg - Bass

Johan Koleberg - Drums