Hangman's Chair - A Loner

• BandHangman's Chair [FR]
• TitelA Loner
• Release datum11-02-2022
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Doommetal, Postrock / metal

Tracklist

01. An Ode To Breakdown
02. Cold & Distant
03. Who Wants To Die Old
04. Storm Resounds
05. Supreme
06. Pariah And The Plague
07. Loner
08. Second Wind
09. A Thousand Miles Away

Hangman's Chair, opgericht in 2005 in Parijs, is een band met een behoorlijk eigen geluid binnen de doom-en-aanverwanten scene. Door de jaren heen hebben ze hun eigen stijl gevonden en verfijnd, van origine ergens op het kruispunt van de gothic doom-met hardcore-verleden van Type O Negative en Life Of Agony, en de zwaarmoedigheid van Sisters Of Mercy. De rauwheid en eerlijkheid van de straat lag er altijd aangenaam dik bovenop. Elk album ontleent zijn kracht en essentie aan de levenservaringen van de bandleden, die ze met onwankelbare eerlijkheid portretteren. Of het nu gaat om het verlies van bandleden, een overdosis drugs of de ontberingen van het leven in een buitenwijk van Parijs, al die menselijke emoties resoneren in elk van hun nummers terwijl ze de duisternis omarmen en transformeren in iets moois, zwaars en melancholisch.

In de loop der jaren hebben de Fransen aardig wat geschaafd aan hun aanpak, bijna letterlijk de rauwste randjes er van afgeschuurd. Dat heeft er in geresulteerd dat ze voor hun zesde langspeler A Loner mochten tekenen bij Nuclear Blast, dat mag toch wel een vooruitgang genoemd worden. Zonder afbreuk te oden aan hun roots kan Hangman's Chair zich hiermee mogelijk uit de underground ontworstelen. Geïnspireerd door levensechte ervaringen, is de band vooral verheugd om met hun herkenbare geluid en gepassioneerde verhalen, na vier jaar weer een waardige langspeler af te leveren aan hun fans.

De combinatie van donkere en atmosferische elementen samen met emotionele melodieën en harmonieën zorgt voor een constante onderhuidse dreiging, of in elk geval atmosferische spanning. Van de vergelijkingen van het eerste uur is daarbij steeds minder over. Sowieso hoef je al bijna niet meer aan metal te denken, eerder aan atmosferische post-rock, vleugjes stoner en sludge, uiteraard zijn er ook nog wel wat doom-invloeden, en ook wel wat psychedelica. Hoewel in de traag zeurende tempo's nog altijd wel wat Type O Negative verstopt zit (zoals bijvoorbeeld aan het eind van opener An Ode To Breakdown).

Tegenwoordig eerder ingetogen, voorzien van subtiel ingepaste uitbarstingen, schotelt het Franse kwartet vooral geluidstapijtjes voor. Zeker nog donker, maar toch vooral liedjes die gemaakt zijn om echt naar te luisteren. Supreme is een prachtig voorbeeld van de "nieuwe dynamiek" van Hangman's Chair. Deze wordt opgevolgd door het volledig instrumentale Pariah And The Plague, hier is heel goed - en vooral heel prachtig! te horen wat ik bedoelde met die onderhuidse atmosferische spanning. De lange afsluiter A Thousand Miles Away laat wel weer wat heavy passages horen, en geeft daarmee een goede samenvatting van wat we anno 2022 van Hangman's Chair mogen verwachten.