Innards - Back From The Grave, Straight In Your Face

• BandInnards [PT]
• TitelBack From The Grave, Straight In Your Face
• Release datum21-02-2020
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Intro - Night Of The Anthropophagous
02. Enlightenment Through Hate
03. The Fog

It's personal, you sleazy slimy maggots!!!

Het Portugese Innards is een nieuwe band, die debuteert met de drie tracks tellende EP Back From The Grave, Straight In Your Face, waarbij smerigheid en horror de hoofdrollen spelen.

Het drietal speelt een soort van de meest onfris klinkende death metal waarbij de beste elementen van old school (Amerikaanse stijl) death metal stevig gekruid worden met wat grind a la vroege Carcass en Repulsion om een zinderende mix te creëren van beide klassieke stijlen die tot in de perfectie zijn gedaan. Opgericht door ex-Grog-gitarist Hugo Andremon en een stel gelijkgestemde death metalfanaten, bevat dit spetterende debuut ook gastvocalen van de legende Kam Lee (Massacre) en gastsolo's van niemand minder dan Frank Blackfire (Sodom, Kreator).

Geworteld in de horror-filmcultuur, heeft deze lompe death metal alles wat je van deze stijl in de eerste plaats verwacht. Zelf noemen ze het de natte droom van elke death metalfan. Dat lijkt me wat overdreven, maar natuurlijk is deze stijl net zo onuitroeibaar als de zombies en andere ondoden die erin bezongen worden en hier ook de hoes lijken te sieren. EP-titel Back From The Grave, Straight In Your Face zou dan ook zomaar het motto van deze band kunnen zijn, en is in elk geval keihard van toepassing.

De intro-sample waarmee Night Of The Anthropophagous (naar de gelijknamige Italiaanse horrorfilm film neem ik aan) van start gaat is in elk geval veelbelovend. Het beestachtig snelle nummer laat werkelijk enorm ranzige vocalen horen, die vind ik hier toch wel extra vet, en daarom noemenswaardig. De riffs zijn niet al te origineel, maar luisteren samen met de leads wel enorm lekker weg. Een beetje viezig, maar toch met voldoende melodie. Dat geldt ook voor de licht-dissonante gitaarsolo. Met de hulp van Kam Lee wordt de vocale aanval met Enlightenment Through Hate vol doorgezet. Dit nummer lijkt bij vlagen nog wel sneller dan z'n voorganger, waardoor vooral het snare-geluid aan power inboet, en wel erg dun wordt. Juist in de wat minder snelle stukken vind ik deze band zo veel vetter klinken.

Dat laatste bewijst The Fog, dat in het middentempo overtuigt. Hier wordt vooral de sfeer net wat dreigender, en klinkt de muziek gewoonweg een stuk lomper. Het is in elk geval mijn favoriet van de drie tracks, omdat deze net wat beter lijkt te zijn uitgewerkt, en de meeste afwisseling laat horen. Met deze drie tracks tracht het Portugese trio zich op de kaart te zetten, waarbij ik betwijfel of de band daarvoor genoeg eigenheid heeft. Ik vind de muziek verdomd lekker weg luisteren, de heren verstaan hun vak, en zowel productie als muziek zijn moddervet. Maar of dat genoeg is om tegenwoordig nog op te vallen?