Hellride - Goodbyes To Forever

• BandHellride [DE]
• TitelGoodbyes To Forever
• Release datum17-04-2020
• LabelFastball Music [DE]
• PromotorBob Media [DE]
• Genre (Blues)Rock

Tracklist

01. Someone To Hate
02. The Misanthrope
03. Napoleonized
04. Don't Hunt What You Can't Kill
05. 3030
06. Metal This Not Is
07. Temporary Out Of Mind
08. Young Turks [Rod Stewart cover]
09. Air Supremacy

In Duitsland is al ooit a capella-metal bedacht (Van Canto), inmiddels is er Hellride, te beschouwen als de pioniers van de akoestische metal. Met slechts twee akoestische gitaren en zang doet dit trio een poging om in metal-stijl te musiceren, en metalfans hiervoor te enthousiasmeren. Sinds de oprichting in 2010 heeft de band een groot aantal shows gespeeld, waaronder als opener voor bands als Accept, UFO en Ektomorf en speelde op festivals in binnen- en buitenland zoals Jyrkkä in Finland, het Ragnarök Festival en uiteraard Wacken Open Air in het thuisland.

In 2013 werd het eerste album Acousticalized over de hele wereld uitgebracht. Ondanks zeer positieve feedback van de muziekpers kon de band door tijdsgerelateerde en logistieke redenen niet doorgaan. Daarom hebben de muzikanten besloten om voorlopig op pauze te gaan, maar niet zonder afscheid te nemen in de vorm van een release in 2020. De afgelopen jaren zijn er tal van nummers gecomponeerd en zijn er een aantal gekozen voor het nieuwe, tevens laatste album van de band: Goodbyes To Forever.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat het concept me gedurende de eerste paar tracks nog niet helemaal duidelijk is. De intieme setting van akoestische gitaren en zang is natuurlijk een bekend concept voor ballades en dromerige liedjes, maar ondanks de aanwezigheid van wat opgewonden zangstemmen hoor ik hier geen vorm van metal in. Ik vind bijna elke track op dit album klinken als een ballad. Misschien zou het helpen wanneer gekende metalsongs in een akoestische versie gespeeld zouden worden, zeker voor de herkenbaarheid. Maar als composities op zich vind ik de meeste nummers hier niet echt boeiend.

Het kwartje valt bij mij pas met wat 'steviger' tracks als Metal This Not Is en Temporary Out Of Mind, simpelweg doordat de band hier wat ruiger uit de hoek probeert te komen met passages die inderdaad aan metal doen denken. Vervolgens wordt mijn positieve stemming direct om zeep geholpen door de Rod Stewart cover Young Turks. Ik vind het origineel al een vreselijk misbaksel, wat Hellride er hier mee doet maakt het er voor mij niet beter op. Ik zou zeggen: als je dan toch een cover doet, neem dan een min of meer bekende metal-track en verbouw die naar eigen inzicht.

Ik vrees dat het concept akoestische metal in albumvorm voor mij niet geschikt is. Ik ga hier dan ook geen waarde-oordeel over uitspreken. Meer dan ooit geldt dat je zelf maar je mening over Hellride en hun muziek moet bepalen. Ik ga dit in elk geval niet vaker beluisteren.