Paper Doll Decay - Desolation

• BandPaper Doll Decay [NL]
• TitelDesolation
• Release datum15-05-2015
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Assassins Of Redemption
02. The Hunted
03. Demigods
04. Desolation
05. Arabian Tragedy
06. In Death We Rise

De naam Paper Doll Decay zoemde al wat jaren rond in de buurt van de beperkte plek waar ik mijn muziekjes beluister en tekstjes tik. De band blijkt al sinds 2008 te bestaan en in 2010 een demo (Desolation) en in 2014 een single (Burst into Enemies) te hebben uitgebracht. De band rond zangeres(!) Janneke de Rooy heeft sinds mei van dit jaar - jaja, we lopen weer eens achter - een wat algemener verkrijgbaar product op de markt: EP Desolation.

Deze EP is opgenomen in de eigen Hidden Studio’s (zie ook de naam van het label, eveneens van de band zelf) en geproduceerd en gemixt door gitarist Caspar Koster in nauwe samenwerking met de andere leden van de band. De mastering was in de kundige handen van niemand minder dan Tue Madsen (Gorefest, The Haunted, Mnemic, Hatesphere, Ektomorf, Cataract, Exmortem, Born from Pain; genoeg namen zo?).

Het kan dan ook niet anders dan dat Paper Doll Decay een vertrouwd klinkend death metal schijfje heeft afgeleverd. Vertrouwd, herkenbaar, hoe je het ook noemt. Het is weliswaar modern klinkende metal, maar de basis is overduidelijk afkomstig van de oude school. Dat een vocaliste daarbij de eyecatcher is is leuk, maar niet van toegevoegde waarde; je blijft sowieso altijd horen dat er een vrouw aan het roer staat, hoe goed ze zich ook - zoals in dit geval - van haar taak kwijt. Het is me dan ook een raadsel waarom de band zich zo nadrukkelijk profileert/laat profileren als 'female fronted'. Tuurlijk, strikt genomen klopt dat, maar je denkt onwillekeurig toch aan een hele andere muzikale richting.

Paper Doll Decay legt immers een stevig en toch smeuig potje death metal neer. Zowel muziek en zang zijn lekker rauw, zonder de beluisterbaarheid en een dosis melodie uit het gehoor te verliezen. Zo is opener Assassins Of Redemption nog een lekkere rampestamper met groovende stukken, waarna The Hunted wat meer variatie en dynamiek laat horen. Zo laat de band direct horen dat ze meerdere 'trucjes' beheersen. De ritmesectie legt een meer dan degelijke basis, de riffs mogen er zeker zijn en liggen goed in het gehoor wat mij betreft. Over de zang heb ik het al gehad, die vind ik passend bij deze muziek, deze dame doet echt niet onder voor menig collega van de andere kunne.

Titelnummer Desolation is de vreemde eend in de bijt, en daarmee de verrassing van deze EP wat mij betreft. Het is een erg sfeervol en goed opgebouwd instrumentaal nummer; iets dergelijks had ik hier eigenlijk niet verwacht! Arabian Tragedy lijkt hierna net wat vlotter te klinken in eerste instantie, en laat ook wat thrash invloeden horen. Toch is ook hier weer de schakeling met een groovend middentempo aanwezig; lekker hoor. De thrash-elementen worden doorgetrokken in afsluiter In Death We Rise, dat me in dat beukende middentempo een beetje aan Slayer doet denken.

Ondanks dat Paper Doll Decay uiteindelijk niks bijzonders doet dat we niet al kennen, vind ik deze zes tracks toch wel aangenaam wegluisteren. De band probeert het death/thrash-wiel niet opnieuw uit te vinden, maar geeft er een eigen, sterke invulling aan. Veel variatie, nummers die herkenbaar klinken, aangename productie. Aanrader van eigen bodem wat mij betreft!