Loading...

The Midnight Ghost Train - Cypress Ave.

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 05-09-2017

Tracklist

01. Tonight
02. Red Eyed Junkie Queen
03. Glenn's Promise
04. Bury Me Deep
05. The Watchers Nest
06. Break My Love
07. Lemon Trees
08. The Boogie Down
09. Black Wave
10. The Echo
11. I Can't Let You Go

Cypress Ave. is na Cold Was The Ground uit 2015 het tweede album van The Midnight Ghost Train op Napalm Records. Die voorganger liet horen dat het de band een stevige boost heeft gegeven, en de naamsbekendheid in Europa goed heeft gedaan. Dat schept natuurlijk verwachtingen voor het nieuwe album; snel luisteren dus.

En dan is die eerste luisterbeurt wel even wennen. Waar de band in het verleden nog vol inzette op ronkende grooves, dampende stoner en heavy rock, zijn die elementen inmiddels behoorlijk naar de achtergrond geschoven. Niet helemaal verdwenen, getuige tracks als Red Eyed Junkie Queen, Bury me Deep, The Watchers Nest en The Echo, maar zeker minder prominent aanwezig. Hier horen we nog altijd die zware riffs en beukende groove die The Midnight Ghost Train zo kenmerk(t)en.

Daarnaast worden we getrakteerd op een meer laidback, zuidelijk blues-geluid. Dat begint al met opener Tonight, dat weliswaar afwisselt tussen ingetogen en rauwere stukken, maar over het geheel genomen is Cypress Ave. aanzienlijk minder uitbundig dan z'n voorganger. Nummers als Tonight, Break My Love, Lemon Trees, Black Wave en afsluiter I Can't Let You Go zouden niet op die voorganger kunnen hebben staan. En dan heb ik het nog niet eens gehad over The Boogie Down, een funky hiphop nummer (compleet met rap en blazers) dat wel heel rigoureus anders is, en de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt is.

Als Cypress Ave. iets laat horen, is het wel dat The Midnight Ghost Train maling heeft aan muzikale begrenzingen. Op dit nieuwe album weerspiegelt de band de (muzikale) smeltkroes die Amerika nu eenmaal is. En dat dit trio zo veel meer is dan 'alleen maar' een rockband. Dat is bij eerste beluistering even wennen, maar later weten ook de meer ingetogen nummers en passages te beklijven. Al vind ik nog altijd niet elk nummer even geslaagd hier.

Wel geslaagd vind ik de vocale voordracht van bandopperhoofd Steve Moss, die nog meer dan op het voorgaande album in de richting van Tom Waits gaat. Vaak meer vertellend dan zingend geeft dat de betreffende nummers wel meer sfeer. Juist de verscheidenheid in muzikale insteek, die toch een overeenkomstige sfeer weet neer te zetten vind ik de grootste kracht van dit album. Al had ik heel stiekem toch liever ook wat meer van de power van voorheen gehoord....

Steve Moss - Guitars, Vocals

Brandon Burghart - Drums

Mike Boyne - Bass