Obake - Mutations

• BandObake [IT]
• TitelMutations
• Release datum27-10-2014
• LabelRare Noise Records

Tracklist

01. Seven Rotten Globes
02. Seth Light
03. Transfiguration
04. Thanatos
05. Second Death of Foreg
06. Burnt Down
07. M.
08. Infinite Chain

Labeltjes plakken heeft z'n voor- en nadelen. Het is soms best handig om te omschrijven wat voor muziek een band voortbrengt, van de andere kant kun je een band ook te kort doen door er een bepaald genre aan te hangen. In het geval van het Italiaanse Obake volstaat een enkel (sub)genre noemen niet, deze herrieschoppers gooien wel het een en ander door elkaar. Ik heb hier hun tweede album Mutations voor me (opvolger van het titelloze debuut uit 2011), waarop ik in elk geval flarden, fragmenten herken die te categoriseren zijn als math-metal, post-metal, ambient, noise, doom, sludge, drone, prog en blues/jazz. Dus. En dat allemaal verpakt in een achttal nummers. De bijgeleverde info rept ook nog van opera-invloeden in de zang, maar die heb ik niet gehoord. Het is ook wel genoeg zo qua invloeden ....

Twee dingen staan wat mij betreft als een paal boven water: Obake durft te experimenteren, en de kunde om die durf uit te voeren is absoluut aanwezig. Interessant is het zeker, de avontuurlijk ingestelde metalfan gaat dit absoluut waarderen. Ok, het is even doorbijten, want uiteraard is dit geen hapklaar brokje muziek. Allerlei geluiden en sferen vliegen je om de oren, maar uiteindelijk, na een paar luisterbeurten, zal het kwartje wel vallen.

Ik heb me zitten bedenken waar ik dit mee zou kunnen vergelijken, en ik kom uiteindelijk uit bij Mr. Bungle/Mike Patton en Melvins (M.); of een mengvorm daarvan. Qua variatie gaat dat zeker op, als is de uitvoering wat anders. Obake is donkerder, Mr. Bungle wat minder samenhangend, terwijl Melvins vanwege de jarenlange staat van dienst echt veel uithoeken van het muzikale spectrum heeft gezien; net als Obake dus eigenlijk. Want ondanks alle fratsen slaagt Obake er wel in om min of meer compacte tracks uit te poepen, doordachte composities met kop en staart, waar bij vlagen de zwartgalligheid van afdruipt (Thanatos). Misschien eerder een Mr. Bungle meets SunnO))) meets Melvins.

Ach, en dan zijn we er nog niet, want je kunt aan Tool denken bij Second Death Of Foreg, of aan Ufomammut bij Infinite Chain. Moraal van dit verhaal: Obake gaat geheel zijn eigen gang en experimenteert er lustig op los. Het resultaat is hoe dan ook zware, donkere muziek, die zelfs de meest positief ingestelde persoon zal kunnen omturnen tot doomdenker. Ik vind dit in elk geval wel prettige luistermuziek, zeker in deze donkere wintermaanden.