SwampCult - The Festival

• BandSwampCult [NL]
• TitelThe Festival
• Release datum02-10-2016
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Chapter I - The Village
02. Chapter II - The Old Man
03. Chapter III - Al-Azif Necronomicon
04. Chapter IV - Procession
05. Chapter V - The Rite
06. Chapter VI - The Flight
07. Chapter VII - The Dawning
08. Chapter VIII - The Madness
09. Chapter IX - Epilogue - Betwixt Dream and Insanity

Swampcult staat voor zwartgeblakerde, atmosferische en zeer naargeestige doom uit Purmerend, Noord-Holland, een band bestaande uit twee anonieme personen die onder die naam actief zijn sinds 2013. In dat jaar verscheen een eerste demo (rehearsal tape) alvorens een jaar later debuutalbum An Idol Carved Of Flesh zou verschijnen. Band en album kende ik nog niet, ik maak nu pas kennis met Swampcult middels de opvolger The Festival. Misschien is de relatieve onbekendheid van deze band wel verklaarbaar door het gegeven dat, ondanks dat de band uit Nederland komt, ze hun heil qua releases in het verre buitenland zoekt. Het debuutalbum verscheen via een label dat in Maleisië gevestigd is, deze nieuweling komt uit via Transcending Obscurity uit India.

The Festival is geïnspireerd op het gelijknamige korte verhaal van H.P. Lovecraft, dat dateert van ergens halverwege jaren '20. Lovecraftian metal heb ik als omschrijving dan ook al eens voorbij zien komen, maar dat slaat natuurlijk helemaal ergens op. Swampcult speelt 'gewoon' atmosferische, enorm duistere logge 'ruige' doom, verpakt in een bijbehorende, smerige maar minimale en ijskoude, old school productie. Het concept is verpakt in negen hoofdstukken, maar in feite vormt het album gewoon een geheel. Er wordt dus afgewisseld met sampletjes en gesproken stukken, om het verhaal zo compleet mogelijk te houden.

De basis van de muziek bestaat uit een zompig (swamp...) gitaar- en basgeluid, lome trommelslagen, en voornamelijk gesproken teksten, maar af en toe ook wat warrig, onverstaanbaar geschreeuw, bij wijze van 'vocalen'. Het tempo is constant ultra-traag, zeg maar gewoon zo traag als dikke stront bergopwaarts. Er is werkelijk geen enkele tempoversnelling op het hele album te vinden (nou ja, eentje van een paar seconden in de opener), dit is dus puur voer voor doom-adepten. Afwisseling is te vinden in de eerder genoemde intermezzo-samples. Daarnaast duikt af en toe een orgeltje op, dat zorgt voor een psychedelisch, of eigenlijk nog naargeestiger sfeertje.

Eigenlijk is The Village eerder een film-soundtrack dan een muzikaal album dat je voor je lol eens gaat beluisteren. Ik vergelijk dit album dan ook graag met de obscure doom uit de Italiaanse scene; daar heb je wel vaker bands die zich laten inspireren door allerlei al even obscure horrorfilms. Zo klinkt dit album ook wel. En ja, dat is inderdaad een aanrader! De liefhebber weet genoeg en slaat toe!