Like A Storm - Catacombs

• BandLike A Storm [NZ]
• TitelCatacombs
• Release datum13-07-2018
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Alternative metal, Metalcore, Nu-metal

Tracklist

01. The Devil Inside
02. Out Of Control
03. Catacombs
04. Complicated (Stitches & Scars)
05. Solitary
06. The Bitterness
07. Until The Day I Die
08. Hole In My Heart
09. Bullet In The Head
10. These Are The Bridges You Burned Down
11. Pure Evil

Drie jaar na Awaken The Fire komt Like A Storm met hun nieuwste album: Catacombs. Het inmiddels derde album van deze Nieuw-Zeelandse moderne metallers - bestaande uit de drie gebroeders Brooks, aangevuld met de Amerikaanse drummer Zach Wood - verscheen zo'n anderhalve maand geleden, maar enige aandacht is met terugwerkende kracht zeker op z'n plaats.

Want Like A Storm is zo'n band die met z'n alternatieve metal prima gehoord kan worden. Nou ja metal, dat deze muziek zo mag heten is een old school headbanger als ikzelf een doorn in het oog. Metal is van oudsher gevaarlijk, brutaal, en bedoeld om je af te zetten tegen van alles en nog wat. De muziek van Like A Storm is echter braaf, catchy, en bijna geschikt voor op de radio. De stijl ligt ergens tussen alternatieve rock of metal, nu metal, grunge en metalcore in. Echt heavy wordt het nergens, en met name de refreinen zijn wel erg pakkend, herkenbaar en glijden gemakkelijk de gehoorgangen in (Out Of Control, whoo hoo hoo hoo).

Ik mag er zelf dan wel niet van houden, maar er zullen hele (vooral jonge) volksstammen op afkomen verwacht ik. De combinatie van zoete refreintjes, emo-zang, pseudo-boos gebrul, de toepassing van elektronica (The Devil Inside, Complicated) en wannabe-metal doet het ook in 2018 nog best goed. Denk bijvoorbeeld maar aan Bring Me The Horizon, of Linkin Park. De eerste paar tracks kan ik ook nog best doorkomen, maar aanbeland op de helft van het album, met name de tracks The Bitterness en Until The Day I Die wordt het allemaal wel erg gezapig. Ik mis dan de spreekwoordelijke kloten in de muziek, die je daar doorheen kunnen trekken. Een nummer als Hole In My Heart heeft dat bijvoorbeeld wel. Elf nummers in dit stramien achter elkaar is voor mij echt te veel.

Wat deze band echter wel nog als 'unique selling point' heeft, is het gebruik van de didgeridoo, het bekende lokale instrument van de Aboriginals. Ik vind het overigens wel heel prettig dat het instrument slechts op een bescheiden schaal wordt ingezet, zoals bijvoorbeeld titelnummer Catacombs, en Bullet In The Head laten horen. Op deze manier heeft het wat mij betreft ook meerwaarde, zonder dat het afbreuk doet aan de muziek.

Als eindoordeel kom ik niet verder als: best aardig. Ik snap de muziek en de intenties, maar ik word er niet door gegrepen. Het klinkt me te bedacht in de oren, in tegenstelling tot muziek die recht uit het hart lijkt te komen. Net zo goed begrijp ik dat hier veel jeugdige liefhebbers voor te vinden zijn. En terecht ook, want slecht is het zeker niet; elke band of stroming krijgt het publiek dat het verdient.