Meadows - Il Risveglio

• BandMeadows [NL]
• TitelIl Risveglio
• Release datum2017
• Genre Deathcore, Deathmetal, Grindcore, Sludgemetal

Tracklist

1. Counting Sores
2. Suspension Dissension
3. Il Risveglio
4. They Come
5. Sussurations
6. Ghoul
7. Cycles
8. GFLW

Meadows is een brute metalband afkomstig uit Leiden, opgericht in 2014. Aan het eind van dat jaar bracht het kwartet gelijk al een eerste EP uit, Sleepless. Ook werden afgelopen jaren de vaderlandse podia plat gespeeld met uiteenlopende bands uit het extreme genre. Eind 2016 vond de band het tijd voor een nieuwe release: Il Risveglio. Dat is overigens Italiaans voor het ontwaken. Uhm, dat moet wel lukken met deze herrie dacht ik zo.

Hoewel Il Risveglio gepresenteerd wordt als een full length moet je dat zeker niet te letterlijk nemen: de acht nummers duren bij elkaar zo'n 26 minuten. Verwacht dus lekker extreem geweld, dat zich wat mij betreft niet zo gemakkelijk in een hokje laat plaatsen. We horen vooral invloeden van grind en death metal, maar ook hardcore en sludge (in de traagste stukken). Deathcore zegt u? Zoiets misschien, ik zeg gewoon snoeiharde death/grind met extreme (post)hardcore-elementen.

Een ding staat als een paal boven water: Il Risveglio is gemixt en gemasterd door JB van der Wal in zijn Hewwetover Studios, dus het album klinkt als de spreekwoordelijke klok. Dat is wel zo prettig, aangezien de bij vlagen wat chaotisch overkomende muziek gebaat is bij een superstrak geluid. Niet dat de band zelf niet strak speelt hoor, maar zeker bij een eerste beluistering komt de extremiteit niet direct vlotjes binnen zeg maar.

Als een op hol geslagen nietsontziende horde bulldozers rammen de nummers schier ononderbroken de gehoorgangen aan gort. Ik ben blij met de momenten dat het gaspedaal even wordt losgelaten, gelukkig gebeurt dat in een aantal nummers (zoals in They Come, Ghoul, of de slopende afsluiter GFLW) zodat ik even kan bijkomen van de sonische aanslagen. Overigens betekent traag bij Meadows zeker niet minder bruut of lomp. Zelfs in de sloomste tempo's blijft de muziek hier simpelweg snoeihard en oerbruut.

Het vergt dan ook een paar luisterbeurten om de muziek van Meadows op waarde te schatten. Ik mag deze extremiteiten dan ook wel, het is gewoon net weer even wat anders. Ondanks de ziedende en verpletterende lompheid, voorzien van de bijbehorende zieke vocalen, kanaliseert Meadows z'n muziek in strakke composities. Gecombineerd met de juiste productie levert dat een potje lekker beluisterbare chaos op.

P.S.: Van dit nieuwe werkstukje was nog geen video te vinden, dus hieronder een 'oudje' van de EP: