Pictura Poesis - Miseriae Mundi

• BandPictura Poesis [NL]
• TitelMiseriae Mundi
• Release datum06-05-2017
• LabelEigen beheer
• Genre Melodieuze deathmetal, Melodieuze/ Symfonische black metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Legions of Doom (Ego Sum Bellum pt. I)
02. Holy Whore
03. The Paralytic Child
04. Visions of Death (Ego Sum Bellum pt. II)
05. Persephone
06. Nightfall
07. The Bockereyders
08. De Witt
09. Plains of Existence
10. Father of Destruction (Ego Sum Bellum pt. III)

Wanneer ik de line-up van het Noord-Brabantse Pictura Poesis zo eens bekijk, staan daar nogal wat (ex-)bandnamen tussen die bij mij wel een belletje doen rinkelen. Inquisition Symphony en Empatica zijn daarbij groot-aandeelhouders, terwijl drummer Harald Bouten heden ten dage ook nog eens actief is in Dead End (vorig jaar besproken) en Into The Arcane (review komt er ook aan). Na twee eerdere demo's / EP's in 2013 en 2014 is Miseriae Mundi ('de ellende van de wereld') de eerste full length van Pictura Poesis.

Wat me in deze band-line-up ook opvalt is de aanwezigheid van twee toetsenisten (dezelfde als bij Empatica). Dit kan niet anders betekenen dan dat we symfonische metal voorgeschoteld krijgen. Dat blijkt dan ook gewoon te kloppen, al mag dat iets nauwkeuriger: het is voornamelijk death metal met een melodieuze en symfonische insteek. De band geeft aan zich in hun muziek en thematiek te laten inspireren door kunst en literatuur. Uit de titels en teksten haal ik echter wel meer precieze inspiratiebronnen: oorlog (de Ego Sum Bellum-trilogie) en (lokale) geschiedenis: De Witt (met geheel Nederlandse tekst) en The Bockereyders (met laatste strofe in het Nederlands).

Eigenlijk schieten me bij beluistering direct twee bandnamen te binnen ter vergelijking: de streekgenoot Scenario II (saillant detail: brulboei Bas de Esch zong ooit in die band). En in de meer blastende passages, vooral in combinatie met de wat 'verhalende' stijl (Holy Whore, Persephone, The Bockereyders, De Witt) en uiteraard de orkestrale fragmenten, hoor ik er ook wel wat Carach Angren in. Let wel, dit is slechts een muzikale vergelijking; genoemde bands hebben daarnaast gemeen dat ze een geheel eigen draai willen geven aan het brede begrip melodieuze en extreme metal met een symfonische inslag.

Want behalve symfonische en death metal horen we ook wel invloeden voorbij komen van thrash en vooral black metal, maar net zo goed uit de klassieke muziek. Het is dus een breed palet waar Pictura Poesis uit put, het interessante is dan natuurlijk dat de band daar een zo eigen mogelijke stijl uit haalt. Bij Pictura Poesis ligt de nadruk wel heel erg op het orkestrale, waardoor zo heel af en toe de 'metal-kant' wat onder dreigt te sneeuwen. Maar gezien de bandbezetting - twee toetsenisten, één gitarist - is dat simpelweg te verwachten. Evengoed wordt de bombast niet overdreven, en vind ik het wel passen; de muziek klinkt in elk geval wel gewoon 'logisch'.

Naast de eerder genoemde titels in de derde alinea maakt vooral de Ego Sum Bellum-trilogie wel indruk. Hier laat de band zich van z'n compositorisch sterkste kant horen, vooral de lange afsluiter Father of Destruction maakt duidelijk waar Pictura Poesis allemaal toe in staat is. Ik heb hoe dan ook van begin tot eind kunnen genieten van een sterk, en afwisselend album van eigen bodem. Miseriae Mundi weet over de volle lengte te boeien, zeker bij een eerste beluistering gebeurt er een hoop. Natuurlijk heb ik als metalliefhebber na een poosje wel mijn eigen favorietjes op het album, en is het niet vreemd dat ik niet alle nummers even goed vind, denk ik. Maar dat deert niet, want onder de streep blijft er genoeg genietbaars over; en het album als geheel is gewoon sterk!